Θα ήταν 42 ετών… Ο Παύλος Φύσσας, το σύγχρονο σύμβολο του αντιφασισμού, σαν σήμερα, στις 10 Απριλίου το 1979 ήρθε στη ζωή… για να την αλλάξει.
Θα ήταν 42 ετών… Το πιθανότερο να διοργάνωνε κάποιο φεστιβάλ, να σκάρωνε στίχους… Σίγουρα θα άραζε να βλέπει το ηλιοβασίλεμα τα απογεύματα, να κόβει βόλτες στο Πασαλιμάνι και την Πειραϊκή, στην Αμφιάλη και τη Δραπετσώνα με την κοπέλα του, να πίνει μπύρες και να ψήνει με τα φιλαράκια του. Θα ήταν 42 ετών…
Στις 10 Απριλίου το 1979 η ηρωίδα μάνα, η μάνα-σύμβολο Μάγδα Φύσσα φέρνει στη ζωή τον Παύλο, η μοίρα του οποίου ήταν να… αλλάξει την ίδια τη ζωή! Μεγάλη κουβέντα; Για ξανασκέψου του… «Νικήσαμε γιε μου…. Γιε μου…»! Η Μάγδα το φώναξε και έχει απόλυτο δίκιο. Ο Παύλος νίκησε τους φασίστες. Δυστυχώς χρειάστηκε να δώσει τη ζωή του όντας παράλληλα ο «τοίχος» που προστάτεψε τους φίλους του. Δυστυχώς έπρεπε να χυθεί αίμα για να καταλάβει ο κάθε αδής, ο πιο ηλίθιος ότι αυτό το μόρφωμα έπρεπε να καεί από τη ρίζα του, αλλιώς τίποτα δεν θα άλλαζε… Όπως δεν άλλαξε με τον ξυλοδαρμό των Αιγυπτίων στην ιχθυόσκαλα, τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν από το Πακιστάν και τόσα άλλα… Η ζωή θα συνεχιζόταν και οι ναζιστές θα πέρναγαν το μήνυμα: «ό,τι αντιστέκεται… εξολοθρεύεται».
Ο Παύλος χρειάστηκε να δώσει τη ζωή του… Χάρη στον Παύλο ξεσηκώθηκε όλη η κοινωνία. Δέθηκαν όλοι με έναν μουσικό που δεν δείλιασε ούτε δευτερόλεπτο. Θα ήταν 42 ετών…
Από την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα
Την αγάπη για τη μουσική την είχε μέσα του, αλλά μικρότερος είχε ξεκινήσει να δουλεύει στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη στο Πέραμα, όπως και ο μάστρο-Τάκης, ο πατέρας του. Από το 1998 μέχρι το 2003 ανήκε στο Συνδικάτο του Μετάλλου και γύρω στο 2005 με 2006 έφυγε από αυτόν τον χώρο και έκανε κάποιες άλλες δουλειές, όπως σε εστιατόρια, σε καφέ κτλ. Η αγάπη του για τη μουσική, αλλά και την διοργάνωση event όπως μουσικών φεστιβάλ δεν τον άφησε ποτέ, του άρεσε να ασχολείται με αυτά και είχε πάντα όρεξη και ιδέες. Έκανε σχέδια… Δεν τον ενδιέφερε πολύ η εμπορική διάθεση της μουσικής παραγωγής του, γι αυτό και την διένειμε ελεύθερα στο ίντερνετ.
Μέσα από τη μουσική του εκφραζόνταν, εξωτερίκευε τα πιστεύω του. Με τους στίχους των τραγουδιών του μιλούσε για το προσφυγικό, για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Κάρλο Τζουλιάνι στις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης το 2001 στη Γένοβα. Ήταν δραστήριος, ανήσυχο πνεύμα που ασχολούταν συνεχώς με τις ευπαθείς ομάδες, τους άστεγους, τα ορφανά, τους αδύναμους… Ξέρετε κάτι; Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις στις γειτονιές του Πειραιά. Ανάμεσα σε ναυπηγεία, αποθήκες, εργοστάσια. Στην ιχθυόσκαλα του Περάματος ή στον Κορυδαλλό με θέα το… προαύλιο των φυλακών.
Με ένα κομμάτι χαρτί και μελάνι απέναντι στα μαχαίρια
Είχε επιρροές ο Παύλος από όλα αυτά; Αναμφισβήτητα… Έβλεπε πολλά, βίωνε πολλά. Έβλεπε καθημερινά στη γειτονιά του τους φασίστες της Χρυσής Αυγής να προσπαθούν να προσυλητίσουν κόσμο, να κάνουν πλύση εγκεφάλου, να μοιράζουν φυλάδια. Μάθαινε και άκουγε για τα τάγματα εφόδου που κτύπαγαν βάναυσα και μαχαίρωναν αυτούς που δεν ήταν… φασίστες.
«Με ένα κομμάτι χαρτί και μελάνι αντιμετώπιζε ο Φύσσας τους φασίστες, δεν σηκωνόταν στις 11 το βράδυ να πάει να μαχαιρώσει φασίστες, δεν υπάκουε στις εντολές κανενός πυρηνάρχη», είχε πει Χρύσα Παπαδοπούλου, συνήγορος της οικογένειας στην τεράστια μάχη που έδωσε απέναντι στο τέρας. Και έτσι ήταν… Ο Παύλος εξελισσόταν σε ένα σύμβολο μίας γενιάς που προσπαθούσε με γυμνά χέρια να παλέψει ενάντια σε μαχαίρια των φασιστών.
Και τον στοχοποίησαν…
Εκείνο το βράδυ, το μοιραίο, αλλά που έμελλε να εξελιχθεί (δυστυχώς με αυτόν τον τρόπο) σε ιστορικό, όλα συνετέλεσαν στο να «οδηγηθεί» ο Παύλος στο «Κοράλλι». Το καφέ που ξεκίνησαν όλα. Μια σειρά από τυχαίες ή… διαβολικές συμπτώσεις οδήγησαν εκεί.
Οι μοιραίες συμπτώσεις…
Ο Παύλος ήταν Ολυμπιακός και παρακολουθούσε την ομάδα του που εκείνο το βράδυ έπαιζε με την Παρί Σεν Ζερμέν. Αρχικά είχε προγραμματίσει να δει το παιχνίδι μαζί με τον πατέρα του, τον μάστρο-Τάκης, καθώς είχαν να τα πουν καιρό. Ο Παύλος έμενε στην Σαλαμίνα και του είχε λείψει η καθημερινή επαφή. Ο πατέρας του όμως ήταν κάπως αδιάθετος και του είπε πως δεν μπορούσε να πάει στο καφενείο να δουν τον αγώνα μαζί. Μίλησε με έναν φίλο του, να δουν τον αγώνα σπίτι του, αλλά είχε χαλάσει η τηλεόρασή του. Πήγαν παρέα και με την κοπέλα του Παύλου σε μία καφετέρια, αλλά ήταν γεμάτη. Ξεκίνησαν να ψάχνουν άλλα καφέ και έτσι βρέθηκαν στο «Κοράλλι»!
Πολλά ειπώθηκαν, πολλά ακούστηκαν, αλλά μαρτυρίες ανέφεραν πώς δεν υπήρξε καμία ένταση, καμία συμπλοκή με την διπλανή παρέα που κάθονταν τρεις χρυσαυγίτες που ξεκίνησαν να κοιτάνε τον Παύλο και να καλούν ενισχύσεις από τα τηλέφωνά τους. Ο Παύλος ήταν στοχοποιημένος γιατί ήταν… αντί-φασίστας. Και «μίλαγε» μέσα από τη μουσική του γι αυτό.
Άλλωστε ακούστηκε «το ψάχναμε τόσο καιρό το μπαστάρδι» σε έξι επικοινωνίες μεταξύ χρυσαυγιτών. Ήταν στοχοποιημένος.
Το μήνυμα, τα όπλα, το μαχαίρι…
«Όλοι τώρα τοπική. Όσοι είσαστε κοντά. Δεν θα περιμένουμε μακρινούς. Τώρα» ήταν το μήνυμα του Πατέλη μέσω υπολογιστή στα κινητά των Χρυσαυγιτών, μόλις είχε πάρει το «οκ» από τον βουλευτή Λαγό και το οποίο βρέθηκε και στο κινητό του Ρουπακιά. Στη συνέχεια περίπου 60 άτομα μαζεύτηκαν έξω από την καφετέρια.
«Κέντρο, υπάρχουν σιδηρομπουνιές και ρόπαλα», διαβίβασε στο σήμα του ο αστυνομικός Τσολακίδης, ο οποίος ήταν ο μόνος που έμεινε μπροστά και είδε τον Παύλο Φύσσα να του υποδεικνύει ποιος τον μαχαίρωσε.
Ο Ρουπακιάς, -ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρία φίλου του Παύλου « λίγο πριν τη δολοφονία είχε σταματήσει μπροστά μας με το αυτοκίνητο και ρώτησε προς τα πού είναι το μαγαζί που ήμασταν πριν για μπύρα. Εμείς οι ίδιοι του απαντήσαμε. Ο ίδιος ο Παύλος του είπε «Εδώ είναι η καφετέρια. Όπως πας ευθεία». Αυτός έκανε τον γύρο του τετραγώνου, επέστρεψε κι έκανε αυτό που έκανε»- πήγε να κάνει ακριβώς αυτό το έγκλημα που έκανε. Να σκοτώσει.
Σύμφωνα με την ιατροδικαστή που πραγματοποίησε τη νεκροτομή, ο Ρουπακιάς μαχαίρωσε τον Φύσσα με τρεις μαχαιριές, μία στο μηρό και δύο στο θώρακα, οι οποίες ήταν θανατηφόρες. Ο Φύσσας έφερε τραύματα σε δύο ζωτικά όργανα, τον αριστερό πνεύμονα και την καρδιά.
Μία μόνο σύλληψη…
Ευτυχώς, περιπολικό της αστυνομίας και όχι οι 8 ΔΙΑΣ που είχαν σπεύσει αρχικά, έκλεισε το αυτοκίνητο του Ρουπακιά και τον συνέλαβαν επιτόπου, βρίσκοντας το μαχαίρι του φόνου λίγο πιο πέρα από το αμάξι του.
Ο Ρουπακιάς ήταν ο μόνος Χρυσαυγίτης που συνελήφθη εκείνο το βράδυ, σε αντίθεση με τους φίλους του Παύλου. Δεν χρειαζόσασταν εμάς να σας το πούμε βέβαια, φαίνεται και από το γεγονός ότι εξαπέλυσαν επιθέσεις, με την αστυνομία παρούσα και σε ρόλο θεατή.
«Θα μπορούσε να αποτραπεί η δολοφονία του Παύλου Φύσσα μόνο αν αποφάσιζαν να κινηθούν και οι οκτώ αστυνομικοί οργανωμένα και συντεταγμένα. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ»!
Δεν έσκυψε το κεφάλι
Ο Παύλος Φύσσας θα ήταν σήμερα 42 ετών. Θα κάπνιζε ένα τσιγάρο και θα έπινε μια μπύρα όπως είχε κάνει στο μνημόσυνο για τα τρία χρόνια η Μάγδα στο μνημείο του, θα «πολεμούσε» με τον τρόπο του τους φασίστες για τα ιδανικά του, θα διοργάνωνε τα φεστιβάλ του, θα έβλεπε τον Ολυμπιακό του και… δεν θα έσκυβε το κεφάλι ποτέ. Για να τον ρίξεις, θα έπρεπε να τον μαχαιρώσεις τρεις φορές και πάλι ήταν πιο «ψηλά» από τον Ρουπακιά και τον κάθε φασίστα δολοφόνο.
Ο Παύλος και η Μάγδα, που πολεμούσε μόνη το τέρας επί 459 δίκες, νίκησαν και διέλυσαν το φασιστοειδές μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. (Απ)Έδειξαν και στον πιο τυφλωμένο πως είναι δολοφόνοι και όχι ένα πολιτικό κόμμα. Δεν έσκυψαν το κεφάλι και συνέχισαν να μουρμουράνε μαζί, με μια φωνή…
«Σιγά μην κλάψω… Σιγά μην φοβηθώ…»!
πηγή: www.gazzetta.gr/plus